رهاوی

Thursday, July 03, 2008

کلمات ِ نم کشیده ِ کپک زده.
چه کسی مسوول است جز من که با روزمرگی خودکشی کردم.
رای دستم را که زدم دیگر هیچ وقت برنگشت...
این بار عزای خودم را گرفته ام.این بار برای خودم گریه می کنم.
تو فکر می کنی چقدر نزدیک تر و صمیمی تر. ولی من می دانم که چقدر به عقب برگشته ام...
یادم هست که آخرین بار دغدغه ام بی آرایه نوشتن بود.
نمی خواستم ریا کنم. نمی خواستم پشت کلمات پنهان شوم...
زور می زنم که بنویسم. من با نوشتن فکر می کنم. من با نوشتن می توانم نوشته های دیگر را بخوانم.
من با نوشتن می توانم سرخوش زندگی کنم.

8:31 PM